Het grote avontuur van Stijn en Kimberly!

Bezoek in Oman

Na ruim een maand radio (internet) stilte, hebben wij weer het een en ander te vertellen! In totaal 170 duiken verder, gecertificeerd als Dive Control Specialist (assistent instructeur) een heftige lekkage in ons huis en we weten ondertussen ook dat er meer te doen is in Oman dan duiken, boodschappen doen en slapen!

Op 19 November kwam Meike (zus van Stijn) aan op de luchthaven van Muscat. Omdat zij hier maar 3 dagen bleef en we het maximale uit deze 3 dagen wilde halen, hadden wij vrij gevraagd en haalden wij haar om 7 uur ’s ochtends op. Wij gingen meteen door op onze tour door Oman. Super leuk om haar hier in Oman te kunnen ontvangen, in het begin is het heel gek dat ze er dan opeens is, maar na 5 minuten is het gewoon alsof ze hier de hele tijd al was! Heel gek hoe zulke dingen gaan!

Op de planning van vandaag stond het Hajar gebergte, Jebel Shams de hoogste berg van Oman. Dit gebied is ongelooflijk mooi en wij besloten de ‘’Grand Canyon van Oman’ te bezoeken! De rit hier naar toe was erg mooi en duurde ruim 3 uur, genoeg tijd dus om even bij te praten! De track die wij hier liepen duurde ook ruim 3 uur en de uitzichten waren adembenemend! (zie de foto’s).

Op dag 2 van haar bezoek moesten wij gewoon werken en gelukkig is Meike ook een gecertifieerde duiker dus zij heeft 3 duiken met ons gedaan! Het was die dag zo rustig dat wij gewoon met zn 3en mochten duiken! Helaas geen haaien en rays maar dat weet je als je met Meike duikt, die jaagt ze altijd weg ;). Na deze top dag gingen we heerlijk tapa’s eten in de Shangri-La (het hotel waar onze duikschool bij hoort).

Omdat Meike de volgende dag niet mocht duiken (24 uur voordat je vliegt mag je niet duiken) hadden wij een vrije dag genomen en op deze vrije dag besloten wij naar Wadi-Shab te gaan: WAUW, ongelooflijk dat zulke plekken bestaan, je weet niet wat je ziet! We maakten hier een wandeling van een klein uurtje tussen de bergen en aan het eind zwommen wij10 minuten, totdat je bij een soort van grot in het water aan komt. Het lijkt of je niet verder kan, maar je hoofd past precies tussen de opening van de grot en na een klein stukje zwemmen door dit benauwde gangentje, wordt je beloont met het uitzicht op een waterval in de grot! ONGEKEND! Naast de waterval kon je nog omhoog klimmen en uiteindelijk ook weer naar beneden springen, superr vet!

Op deze dag kwamen Patrick (vriend van Stijn) en Janne ook aan in Muscat! Janne is een meisje uit Noorwegen die Patrick en Stijn in 2010 op de Malediven hadden ontmoet, tijdens een duik-vakantie! Patrick en Janne bleven 2 weken en gingen volle bak met ons mee duiken! Op Meike haar laatste avond en Patrick en Janne hun eerste avond gingen we met zn allen uiteten in een heel gezellig restaurant in Muscat! We sloten het super gezellige en leuke bezoek van Meike af met een Shisha (waterpijp) tot in de late uurtjes (het werd al gauw 10 uur ’s nachts). Afscheid nemen na 3 fantastische dagen is dan toch altijd weer moeilijk, maar ja dat hoort er bij!

De 2 weken dat Patrick en Janne hier waren zijn ook voorbij gevlogen! In totaal deden zij 12 duiken per persoon, hebben ze het een en ander qua sightseeing gedaan en waren wij regelmatig met zn 4en te vinden in gezellige restaurants en barretjes! Ook namen wij ze mee naar Wadi-Shab, want een bezoek aan Oman is niet volledig als je hier niet bent geweest!

Wat ook niet verkeerd was is dat op de dagen dat wij moesten werken, het eten gewoon klaar stond ’s avonds! Eigenlijk wilde we ze niet meer naar huis laten gaan, maar dat bleek geen optie te zijn!

In de periode dat Patrick en Janne hier waren, moesten wij ook weer op en neer naar Dubai om ons visum te verlengen. Wij besloten dus even zo snel mogelijk op en neer te gaan, dit keer geen super de luxe verblijf in een 4 sterren hotel voor 10 euro, maar een wekker om 03:00 uur omdat onze vlucht om 04:50 ging. Om 06:00 uur waren wij in Dubai en om 10:00 uur weer terug in Oman. Zo konden wij het maximale halen uit onze tijd met Patrick en Janne. Om 11:00 uur gingen wij met zn 4en naar het lokale strand en spraken daar een visser aan. Voor een klein bedrag bracht hij ons met zijn vissersbootje naar een prive strandje waar wij de rest van de dag geslapen en gechillt hebben!

Op Patrick en Janne hun laatste avond kwam Stijn zijn moeder (Joke) en haar partner (Paul) aan! Deze avond gingen wij met zn 6en tapa’s eten in de Shangri-La! Zoals al eerder gezegd: deze 2 weken zijn voorbij gevlogen, wij hebben super genoten van hun gezelschap en zeer waarschijnlijk (hopelijk) komt Patrick ons ook nog opzoeken in Thailand (hij moet zn vakantie dagen toch een keer op maken;))

Met Joke en Paul zijn we de eerste dag ook naar het prive strand geweest om lekker bij te komen van de vliegreis, en bezochten wij in de avond het paleis van de levende legende in Oman: de Sultan! Ook bezochten wij de Suq (overdekte markt met allemaal kleine troep winkeltjes, die allemaal hetzelfde verkopen).

De volgende ochtend (jullie raden het al) besloten wij naar Wadi-Shab te gaan! Hier kan je niet vaak genoeg geweest zijn J. Voordat wij naar Wadi-Shab gingen hadden wij een super de-luxe ontbijt buffet gereserveerd in het 5 sterren tellende Al Bustan Palace hotel! WAUW, dit is bij verre het mooiste hotel waar wij ooit binnen zijn geweest. Geld speelt geen rol en dit geldt zeker ook voor het ontbijt! Alles wat je maar kan bedenken, hebben ze. Er was zelfs ergens, helemaal achteraf gelegen, verstopt achter de gordijnen, een hoekje waar ze varkensvlees hadden liggen!

Na een top dag in Wadi-Shab gingen wij wederom heerlijk uiteten met zn 4en.

Op dit moment zitten wij lekker thuis en hebben wij morgen een vrije dag. Joke en Paul zijn nog 2 dagen in Oman voordat zij weer naar dat koude kikkerlandje terug vliegen. Wij gaan waarschijnlijk nog een hapje met ze eten en dan zit het er voor hun dus ook weer op……

Dit lijkt allemaal wel vakantie he, als je dit zo leest….

Nou in de tussentijd wordt er ook gewoon nog keihard gewerkt hoor, het duiken is nog steeds helemaal top en wij mogen nu ook introductie duiken geven aan mensen die nog nooit gedoken hebben!! Net als in ons vorige verslag hebben we af en toe mensen waar het geweldig en relaxed mee duiken is, en soms hebben wij Lumpalumpa mensen (zoals dat hier genoemd wordt). Lumpalumpa mensen zijn mensen die tijdens het inchecken zeggen dat ze kunnen zwemmen, maar zodra ze het water in moeten de boot niet los durven laten omdat ze bang zijn voor water.

Waarschijnlijk zijn de meeste mensen al afgehaakt na dit lange verslag dus we gaan er een eind aan breien!

De afgelopen maand stond absoluut in het teken van al het hoog bezoek wat we hier mochten ontvangen! We hebben een geweldige tijd gehad en gaan nu nog een maand als assistent instructeurs werken in Oman. Na deze maand gaan wij eerst even 4 weken vakantie vieren in Oman en Thailand, alvorens we starten aan de volgende en laatste opleiding van deze trip: Instructeur!

Allemaal alvast een fijne kerst en een goede jaarwisseling, wij doen dit jaar sowieso mee aan de nieuwjaarsduik en het zou ons een beetje tegenvallen als jullie allemaal niet gewoon gezellig mee doen ;)

Dikke kussss!!

Werken, duiken, Dubai, duiken, werken!

Jaja daar zijn we weer!

Na ongeveer 100 duiken, WHALESHARKS, een stedentripje Dubai en beide een oorontsteking verder, vonden wij het toch weer eens tijd worden voor een update!

Na de officiële feestweek in Oman (EID) werd het 2 weken wat rustiger. In deze periode hebben wij alle theorie tot aan assistent instructeur behandeld en afgesloten. Dat kwam toevallig goed uit, want Kim had een oorontsteking opgelopen en kon dus ook niet duiken. De theorie kregen wij van onze grote vriend Thorsten, 2 weken lang met een Duitser in een mini-lokaal. Je kunt je wel voorstellen hoe wij ons voelden… Gelukkig moesten wij aan het eind van deze 2 weken naar Dubai om ons visum te verlengen en zo konden wij dus even afkicken van alle duiktheorie tijdens deze mini vakantie van 2 dagen.

De dag voordat wij naar Dubai vertrokken boekten wij ons hotel online. Dit was een 4 sterren hotel, de hotelkamer (zoals op internet beschreven stond) was 75m2. Net aan groot genoeg voor ons 2en dus (ons huis in Amsterdam is 68m2). Eenmaal aangekomen in het hotel bleek onze kamer volgeboekt, dus kregen we een upgrade naar de ‘’Presidential suite’’. Deze kamer was slechts 100m2, we hadden 2 slaapkamers, 2 badkamers, 3 toiletten, ruime keuken, woonkamer en balkon over de hele breedte van de kamer. Ook was er, een aantal dagen voordat wij aankwamen, een nieuwe spa en massage salon geopend. Wij kregen beide een 15 minuten massage cadeau. Dit hele grapje koste ons maar liefst…… 10 euro!!!! Dit soort dingen kunnen alleen maar in Dubai, waar iedereen toch geld zat heeft en het allemaal niks kan schelen.

Vanaf de luchthaven zijn wij direct doorgegaan naar het aquaventure park op het opgespoten palm eiland, gelegen in het Atlantis hotel. Wij vermaakten ons de hele dag in dit ongekend grote waterpark, met super leuke glijbanen. Een waterpark midden in de woestijn, het moet niet gekker worden!

Na deze super leuke intensieve dag, pakten wij de metro teug naar ons hotel. Wij hadden nog niet gegeten en besloten onderweg richting ons hotel een restaurantje te zoeken. Uiteindelijke belandden wij in een of andere voetbalkantine die blauw stond van de shisha rook en we elkaar niet konden verstaan omdat de tv zo hard stond. Toen wij de menu kaart kregen en te horen kregen dat we de keuze hadden uit pizza of brood (de kok zat waarschijnlijk ook voetbal te kijken) besloten wij te kijken of we in ons hotel een hapje konden eten. Uiteindelijk een hele goede keuze, want wat we daar voorgeschoteld kregen was top! Een lopend buffet met van alles en ze vertelden ons ook nog eens dat het vanavond 2 voor de prijs van 1 was, haha we blijven toch ook Nederlanders he!

Op dag 2 in Dubai besloten wij de gekte van de shopping malls te bekijken en het hoogste gebouw ter wereld de Burj Khalifa (828m). Dit alles deden wij met wederom de metro. Wij stapte in bij ons hotel en na 2 haltes werd Stijn aangesproken door een vrouw. Ze attendeerde hem erop dat hij in een wagon stond die alleen voor vrouwen bestemd was…Oops, toch maar even naar de juiste wagon, want hier stond een aardige boete voor. In the Mall of the Emirates hebben wij alleen maar rondgelopen en onze ogen uitgekeken hoe massaal alles daar is, geld speelt geen rol. We hebben het al gehad over een waterpark in de woestijn, maar wat we hier zagen ging NOG een stapje verder. Een ski/snowboard hal van 22.500m2. Alles wat je maar kan bedenken, doen ze hier of maken ze hier, the sky is the limit, letterlijk!

Na ons Dubai avontuur weer terug in Oman. De eerste les die wij leerden toen wij weer terug waren luidt: aai nooit een Lion fish. 1 van de meest ervaren instructeurs hier (3000 + duiken) deed dit per ongeluk toen wij in Dubai waren en heeft 2 dagen in het ziekenhuis gelegen en mocht daarna een week niet duiken. Gelukkig is op dit moment alles weer goed met hem!

De overige tijd die we hier zijn kunnen we heel kort beschrijven: Duiken duiken duiken, werken werken werken, eten en slapen!

Het duiken hier is overigens wel super mooi en heel gevarieerd. Van het relaxte duiken met zeer ervaren duikers en het genieten van de whalesharks die we hier voorbij zien komen, tot het harde werken tijdens de duiken, met mensen die niet kunnen zwemmen en zich afvragen of er water in hun oor komt als ze gaan duiken.

Ondertussen is het hier vanaf half oktober weer hoogseizoen en zijn we dus volle bak aan het gidsen onder water. (gidsen wat we al deden bleek te kloppen met de theorie die we nu ook kennen) Regelmatig hebben wij mensen mee die wij zelf beschrijven als ‘’air monsters’’. Na 30 minuten moeten ze aan onze tank omdat die van hun leeg is, waar we een duik van 60 minuten hadden gepland. Ondanks dat wij af en toe het gevoel hebben dat de duik echt dramatisch verlopen is en we verwachten dat de mensen klagend boven komen, komen ze dan boven met de woorden: ‘’wow this was amazing, the best dive i ever had’’ en krijgt Kim zelfs fooi!

Op dit moment hebben wij onze eerste opleiding (divemaster) afgerond en wachten wij nog op onze certificering die mede mogelijk gemaakt is door Sharon, de moeder van een leerling van Kim haar oude werk. Zij is stewardess en heeft voor ons de nodige papieren meegenomen toen zij een vlucht naar Muscat had (en chocolade letters en pepernoten die Kim kreeg van een andere moeder van een oud leerling ,Tom). Ook had zij een kaart bij haar, getekend door alle ex-collega’s van Kim, heel erg leuk dus!

Rest ons nog te zeggen dat ons plan gewijzigd is (zoals dat altijd gaat bij ons). 8 Januari zijn wij hier klaar met onze werkzaamheden. Wij zijn dan van plan om ruim een week door Oman heen te trekken om ook maar eens wat meer van het land te zien dan de duikschool en ons huis. Na deze vakantie week vliegen wij naar Thailand waar wij ruim 6 weken zullen verblijven op het altijd gezellige Koh Tao. Op dit eiland gaan wij vakantie vieren, maar ook onze instructeur opleiding doen. Deze opleiding zouden wij eigenlijk hier in Oman doen, maar wij vinden het beide leuker om verschillende locaties te zien en zo verschillende duikscholen met elkaar te kunnen vergelijken! Tijdens ons verblijf in Thailand komen Kim haar moeder en Maarten ons opzoeken!

Tot zo ver, wordt zeer waarschijnlijk weer vervolgd. Wij tellen ondertussen af naar 19 november. Meike (schoonzus van Kim) komt ons 3 dagen opzoeken. Als we Meike weer op het vliegtuig hebben gezet, komt Patrick (vriend van Stijn) ons gezelschap houden en zodra hij weer opgerot is (haha) komen Stijn zijn moeder en Paul ons opzoeken!!! Super leuk dus allemaal, wij kijken hier heel erg naar uit!

Dikke kussss

De eerste weken in Oman!

Na een prima vlucht van in totaal 10,5 uur, met 1 overstap in Zurich en een tussenlanding in Dubai (waarschijnlijk om te tanken maar dit was van te voren niet bekend bij ons) kwamen wij om 22:30 lokale tijd aan en werden wij opgehaald door Thorsten.

Zoals de naam al doet vermoeden: een grote kale Duitse man, tevens onze baas voor de komende periode.

Aangekomen bij ons nieuwe huis, moesten wij eerst 2 nachten doorbrengen in de logeerkamer (op een keihard matras) omdat onze kamer nog in gebruik was door onze voorganger. Dus de tas kon nog even ingepakt blijven.

De volgende dag hebben we het dorpje en het strand bezocht, maar dit is geen aanrader bij temperaturen boven de 40 graden. Dus toch maar snel terug naar onze kamer met airco om de theorie te leren voor onze eerste opleiding. In de middag boodschappen gedaan voor de hele week en even naar de duik school geweest. In de avond werden wij verwelkomt door onze nieuwe huisgenoten met een BBQ. Dit was ook direct een afscheid BBQ voor Tom, die na 3 maanden divemaster te zijn geweest, weer naar huis ging.

De dag erna begon onze eerste werkdag. 2 duiken gemaakt 1 op een heel vet wrak. En geloof het of niet, het water is super super koud. (23 graden) Na de eerste dag heeft Kim een shorty over haar pak aangetrokken en de cap uit de tas gevist. Die zijn wel nodig hier! Daarna op de duikschool schoongemaakt en opgeruimd. Om 18.30 richting huis. We waren gesloopt. Veel informatie om te onthouden. Duiken gemaakt waar je ook best wel een beetje heel erg moe van wordt en dan nog schoonmaken en opruimen enz. Na het eten nog even leren en dan maar naar bed rond 23.00 (we kwamen er snel achter dat dit toch iets te laat was voor ons.)

De derde dag moesten we direct al, zonder aankondiging, een boot briefing geven. Best spannend zo in het Engels met allemaal starende volwassenen, maar we hebben het overleefd. We werden ook direct uit elkaar gehaald. Stijn op de ene boot en kim op de andere. Overigens, we hebben (net als iedereen hier) andere namen gekregen. Stijn heet Eddie of Ed en Kimberly noemen ze Melly, of Mel.

Nadat we hadden besproken het theorie examen eind van de week een keer te doen (net als de bootbriefing) kregen we die middag ineens het moeilijkste examen. Ze vinden het leuk om ons in koud water te gooien zeggen ze, maar wij zijn van mening dat ze ons gewoon op een fout willen betrappen, maar helaas, we slaagde met 88%!

In de middag werd ons tweepersoonsbed geleverd, stiekem hoopte we dat dit matras niet zo hard zou zijn als die in de logeerkamer, maar helaas. Dit matras leek nog veel harder haha we zullen er dus aan moeten wennen.

De volgende dag mochten we voor het eerst gidsen. De instructeur bleef dan nog wel achter ons, maar wij mochten de duik leiden. Heel anders duiken hoor zo. Je raakt toch een beetje in de stres als je na 10 minuten nog niets interessants gezien hebt om aan de gasten te showen en je weet dat de instructeur achter je je daar straks op zal aanspreken! Dan maar gewoon de eerste de beste vis aanwijzen. Kan ons het schelen :P

Na 9 dagen werken, 18 duiken en 3 theorie-toetsen verder hadden we onze eerste guided dive. Nu zat er geen instructeur achter ons om te helpen waar nodig. Wat een vertrouwen hebben ze in ons en we kregen zelfs een compliment van Thorsten! (nja compliment, hij zei dat hij verbaast was geen klachten te hebben gekregen dus dat we het goed hadden gedaan) hahaha! We zullen ze maar niet vertellen dat de man bij Kim de 2de duik bijna helemaal (en dan ook echt helemaal) door zijn lucht heen was, waardoor we iets sneller dan gepland weer boven waren. Gelukkig was buddy breathing niet nodig, maar het scheelde niet veel. De man had een super duik en zei dat hij zeker terug komt.

Bij Stijn verliep de duik ook niet helemaal zoals gepland. Hij had een gecertificeerde duiker die maximaal tot 18 meter mocht. Dit was van te voren nog even duidelijk besproken. Maar de duik site was zo ongelofelijk mooi en indrukwekkend dat er even vergeten werd om op de duikcomputers te kijken. Oops!! 28 meter. Snel omhoog! Gelukkig kon de gast er smakelijk om lachen en heeft hij netjes in zijn logboek 18 meter geschreven!

15-9 de verjaardag van Stijn! Stijn wilde graag uit eten en wilde van alles regelen om dit voor elkaar te krijgen. Kim had alles van te voren al geregeld dus probeerde uit alle macht dingen te verzinnen dat uit eten vanavond niet zou lukken. Tot het uiteindelijk te ingewikkeld werd en ze toch maar verteld heeft dat alles al geregeld was, dus uhm ja…verassing! :P

Na een super drukke week (het was een officiële feestweek in Oman) en 30 duiken verder, hebben we veel geleerd. Alles heeft een beetje een plekje gekregen en we hebben onze draai wel gevonden. Dit zorgt er voor dat we iets minder moe zijn dan de eerste dagen. (Dit wil nog niet zeggen dat we later dan 9 uur naar bed kunnen) De komende 2 weken wordt het wat rustiger en hebben we meer tijd om dieper in te gaan op de theorie en praktijk van dive-guide. Dan weten we eindelijk of het gidsen wat we nu doen ook het goede is, want nu doen we maar wat! (zoals uit de bovenstaande verhalen wel blijkt) haha

Dikke kus!

Daar gaan we weer! Op naar Oman!

Het is zover, onze tweede grote reis. Vandaag vliegen we via Zurich naar Oman. Dit keer geen vakantie, maar gewoon keihard werken. En als het goed is, kunnen we ons dan, over 6 maanden, heel veel duiken en heel veel examens verder, duikinstructeur noemen! We hebben er super veel zin in!

Ons eerste avontuur hebben we al weer achter de rug. We kwamen er gisteravond namelijk achter dat Kim dr paspoort nog maar 10 maanden geldig is. Dit betekent, dat als wij voor de tweede keer het land uit moeten om ons visum te kunnen verlengen, Kim niet meer terug het land in mag, omdat haar paspoort dan niet meer 6 maanden geldig is, maar om precies te zijn nog 5 maanden en 25 dagen. (net te kort) dus moesten we nog even een noodpaspoort regelen. Gelukkig verliep dit soepel. Dit scheelde een hoop gestress. En dan kan nu eindelijk onze reis beginnen. Over ruim een uur gaan we de lucht in en dan komen we vanavond in ons nieuwe huis aan.

Jullie horen van ons! Dikke kussen van ons!

Filipijnen!

Na 2 heerlijke weekjes op de Filipijnen maken wij ons op voor het minst leuke gedeelte van de reis: de terug weg, met als lichtpunt aan het eind van de donkere tunnel, iedereen weer zien!

Na een overnachting in een prima hotel in Singapore, vlogen wij een dag later door naar Cebu. Op de luchthaven werden wij verwelkomt door onze privéchauffeur die klaar stond met het bordje ‘’Stigma Meijers’’. Na lang op Stigma te hebben gewacht bleek dit gewoon Stijn te moeten zijn en vervolgde wij onze weg naar het Malapascua eiland.

De overgang van het zeer westerse Australië naar het Aziatische Filipijnen was een cultuur shock. Waar in Australië alles tot in de puntjes geregeld is, heerst er op de Filipijnen een ongelofelijke armoede. Hier hebben wij weinig mee te maken gehad, aangezien wij op een super de luxe toeristenoord zaten.

Tussen het heerlijke eten/drinken (wat spotgoedkoop is) en relaxen door, hebben wij in 10 dagen 17 duiken gedaan, inclusief een wrak duik specialisatie cursus (want het is onmogelijk om ADHD-er Stijn 10 dagen stil te laten liggen op het strand). Tijdens onze eerste duik op het eiland hebben wij de thresher sharks kunnen bewonderen. Ondanks dat ze een meter of 10 bij ons vandaan zwommen toch een indrukwekkend/gek beest.

De cursus was erg leuk en wij zijn nu gecertificeerd om zonder instructeur een wrak van binnen te bewonderen. Tijdens deze cursus zijn wij naar 3 verschillende wrakken geweest, althans dat was de bedoeling. Uiteindelijk werden dit er maar 2 omdat ze het andere wrak niet meer terug konden vinden. In ieder ander land leggen ze gewoon een lijn vast aan het wrak met een boei, dat kon hier niet omdat de lokale mensen de lijn en boei stelen. Ze varen dus op goed geluk de juiste richting op en gooien het anker uit en proberen zo het anker vast te haken in het wrak. Dit lukte vrij snel, maar toen wij afdaalde om het wrak te verkennen bleek dat het anker vast zat achter een stuk koraal!! Kan een keer gebeuren, (al was dit de eerste keer dat onze instructeur dit meemaakte) we maakten hier gewoon een leuke fun duik van.

Na de cursus afgerond te hebben gingen we nog 1 keer terug naar een gezonken ferry van 98m lang waar 389 mensen bij omkwamen. Wij hadden onze examen duik hier op gedaan en deze was zo fantastisch, dat we er graag nog een keer heen wilden. Aangezien dit anderhalf uur varen was vanaf ons eiland moesten er minimaal 4 anderen duikers mee. Dit leek niet te gaan lukken, maar op onze laatste dag hadden ze toch 3 andere duikers gevonden en maakte ze dus een uitzondering voor ons!! Lucky us! Ook dit wrak had geen boei lijn, voor dit wrak gebruikte ze gps en uiteindelijk het anker om vast te haken. Na een zoektocht van ruim een uur en waar de bemanning van onze boot het al had opgegeven, besloot onze duikinstructeur met het anker af te dalen op de juiste coördinaten. Dit kan niet meer fout gaan dachten wij, maar wonder boven wonder: geen wrak! Ook dit had onze instructeur nog nooit meegemaakt en hij besloot dat er per direct nooit meer Nederlanders mee mogen naar een wrak in de Filipijnen.

Eenmaal terug op het eiland hoorde wij dat dit zo heel af en toe wel voor komt en hun verklaring hier voor is dat het een soort van spirit dag was, waarbij de omgekomen mensen aan het zwemmen zijn en niet gestoord willen worden. Hebben wij weer, laat ze lekker een andere dag gaan zwemmen!

Na al dit duiken, werden wij uiteindelijk goed bevriend met onze instructeur en zijn vriendin (die daar ook instructrice is) en zijn wij meerdere avonden met hun op pad geweest. Heel gezellig en wij hopen hen ooit nog in Amsterdam te mogen ontvangen.

Ondertussen is het eind echt in zicht en moet er binnenkort gewoon weer gewerkt worden. Ook vanuit de andere kant van de wereld krijgt Kim het gewoon voor elkaar om een sollicitatie gesprek via skype af te dwingen! De vraag was of Kim donderdag middag 15:00uur Nederlandse tijd klaar kon zitten voor een gesprek. Donderdag was onze reisdag naar Singapore en aangezien wij 6 uur later leven dan de Nederlandse tijd betekende dit dat zij om 21:00 uur klaar moest zitten. Wij landden om 19:30 uur plaatselijke tijd en hadden van te voren een hotel geboekt met WiFi op de kamer. Het was maar 20 minuten rijden vanaf de luchthaven dus dit was makkelijk te doen. Totdat wij bij de douane aankwamen en een rij zagen staan tot aan Amsterdam. Dit stond niet in de planning, Kim is helemaal naar voren gelopen en heeft aan twee wachtende mensen gevraagd of wij alsjeblieft voor mochten omdat zij binnen een half uur een sollicitatie gesprek had. De mensen toonden begrip en lieten ons voor (handig om te weten voor de volgende keer als we helemaal geen gesprek hebben;)) waardoor we om 20:30 uur in het hotel aankwamen. Ruim op tijd dus! Na een skype-sollicitatie van een half uur is het nu afwachten, want er waren nog veel andere gegadigden.

Op dit moment zijn wij weer even terug in Darwin en hebben wij vanochtend met een 5.5 meter lange zoutwater krokodil in een aquarium gedoken. Foto’s spreken voor zich, let vooral op Kim dr hoofd (ze vond het niet echt spannend;))

Wij maken ons op voor de terugweg na een onvergetelijke tijd van bijna 6 maanden. We hebben genoten van alle prachtige dingen die wij onderweg tegen kwamen, de leuke mensen die wij hebben ontmoet en uiteraard van elkaar, een reis die wij ons leven niet meer vergeten. Ook hebben wij echt genoten van alle leuke/lieve reacties op onze weblog, het was heel leuk om aan de andere kant van de wereld iets te lezen van mensen die ons dierbaar zijn. Het zal wel weer even wennen worden om straks in de dagelijkse drukte van Nederland rond te lopen, maar ook dat went weer zo en zo niet dan plannen we gewoon snel weer een nieuwe reis.

The Kimberleys!

WAUW!!

Wat we de afgelopen 2 weken allemaal gezien hebben overtrof zelfs onze verwachtingen! We hadden de lat behoorlijk hoog gelegd, maar daar zijn we ruimschoots overheen gegaan! We kunnen rustig zeggen dat dit het aller mooiste stukje Australië is, en ook het mooiste stukje van onze reis! Ondanks dat de Gibb river road (wij mogen hem gewoon ‘’the Gibb’’ noemen) lang niet zo ruig was als we van te voren gedacht hadden, kregen wij toch in een uur tijd, 2 lekke banden terwijl wij maar 1 reserve bij ons hadden. Het werd dus best even spannend!!

We vertrokken uit Broome nadat we voor meer dan 10 dagen eten en drinken hadden ingeslagen (de planning was om er 10 dagen rond te toeren, maar je weet nooit hoe dat gaat). The Gibb loopt dwars door het meest ontoeganlijke en meest afgelegen gebied van Australië. Er zijn in totaal 2 roadhouses waar je benzine en enigszins eten en drinken kan kopen tegen, uiteraard, een belachelijk hoge prijs. Iedereen waarschuwt je van te voren dat je goed voorbereid moet zijn, door o.a. extra benzine en minimaal 2 reserve banden mee te nemen.

Op the Gibb heb je meerdere afslagen, waar de weg een stuk ruiger wordt (over 70 km deden wij soms ruim 3 uur) en je door kleine kreekjes moet rijden en zelfs door hele brede (en diepe) rivieren (ze hebben hier nog nooit gehoord van bruggen bouwen, maar waarom zou je ook iedereen rijdt in een 4WD). Aan het eind van zo een ruige weg (variërend van 2 tot 200 km) was altijd een parkeergelenheid, en daarna een walking track (soms 10 minuten lopen, soms 5 uur). Aan het eind van zo een track werden we iedere keer weer verbaasd door de natuur, bijna elke keer mooier, terwijl wij steeds dachten het mooiste al gezien te hebben.

De eerste afrit die wij namen leidde ons naar Windjana gorge en Tunnel creek. Windjana gorge, een lime-stone rots formatie van ruim 100m hoog waar je tussendoor kon lopen, zit vol met zoetwater krokodillen! Deze zijn in principe niet gevaarlijk (is ons verteld) maar als ze zich bedreigt voelen, kunnen ze wel per ongeluk een hapje van je nemen. Wij zagen er een stuk of 50. Tunnel creek is (zoals de naam doet vermoeden) een tunnel (grot) van 750m diep waar je doorheen kan lopen zonder gids met eigen zaklamp. Erg leuk, ook omdat de tunnel vol stond met water en we af en toe tot onze knieën door het water heen moesten (nou ja Stijn, Kim ging op Stijn zn rug want je weet nooit wat er in het water zit!)

De andere gorges: Bell gorge, Lennard gorge (deze was gesloten, maar dat staat niet in Stijn zijn woordenboek: gesloten betekend dat er geen andere mensen heen gaan, dus is het extra leuk voor Stijn en extra spannend voor Kim) Adcock gorge, Manning gorge en Emma gorge die wij onderweg tegen kwamen waren stuk voor stuk spectaculair. Om jullie een lang stuk tekst met ‘’geweldig’’ ‘’prachtig’’ ‘’ongekend’’ en dat soort termen te besparen, lichten wij alleen de aller mooiste uit : de Mitchell falls!!

Een ruige weg (Kalumburu road, zijweg van de Gibb) van 200km met aan het eind een hele ‘’makkelijke’’ track van 3 uur return in temperaturen van 50 graden (voor de gemiddele wandelaar 5 uur return, maar wij zijn na al die tracks ondertussen zeer ervaren), bracht ons via de big Mertens falls (ook al geweldig mooi) bij de 4 laagse Mitchell falls. GEWELDIG, PRACHTIG, ONGEKEND en dat soort termen moeten we nu toch echt gaan gebruiken!!! Zoiets moois (en waarschijnlijk komt dat ook gewoon door het hele avontuur om er te komen) hadden wij nog nooit gezien! Bovenaan deze waterval kon/mocht je ook zwemmen. Onderaan werd het sterk afgeraden vanwege de zoutwater krokodillen (deze vallen niet alleen aan als ze zich bedreigd voelen, maar als ze daar zin in hebben). Bij 95% van alles wat wij deden kwamen wij steeds een 4WD tour bus met oudjes tegen. Heel grappig want elke keer als ze ons weer zagen werden ze heel vrolijk en kregen we te horen dat wij ondertussen deel van het landschap uitmaakten voor hun.

Terug op de Gibb, BAM lekke band, niks aan de hand. Bandje verwisseld en doorgereden naar Home valley station. Na 7 dagen met helemaal niks om ons heen vonden wij dit veel te massaal (zwembad, schreeuwende kinderen en veel te duur) dus snel door rijden. 10 km uit Home valley moesten wij een hele brede en diepe rivier oversteken (met zoutwater krokodillen) met hele mooie bergen op de achtergrond. Stijn vond het een leuk idee om een mooie foto te maken als hij met de auto door de rivier heen reed en besloot Kim aan de ene kant af te zetten en 2x de rivier over te crossen…. Je raadt het al, lekke band nr 2!! (gelukkig hebben we wel een mooie foto). Aangezien we de reserve band al gebruikt hadden konden we geen kant op. Een groot geluk was wel dat dit gebeurde op ongeveer 70 km van het eind van de Gibb en niet bij bijvoorbeeld de Mitchell falls.

Gelukkig kwamen wij al snel 3 geologen tegen die alles wat je maar kan bedenken in hun auto hadden. Met zijn satelliet telefoon belde wij road assistence, maar die was, hoe flauw ook, niet geldig op een dirt road.

Kim is achtergebleven bij de auto en Stijn is samen met Kim (zo heette die geoloog) en 1 lekke band, terug gereden naar Home valley. Het was zaterdag dus de workshop was dicht, ze konden niks betekenen voor ons (ze dachten dat wij gewoon met de auto bij Home valley stonden). Totdat ze hoorde dat de auto en Kim nog bij de rivier stonden en het ook al redelijk donker begon te worden (Kim zat gewoon heel relaxed in de auto een boek te lezen maar dat wisten zij niet). De band werd tijdelijk gerepareerd zodat we de auto terug konden rijden naar Home valley en tot maandag moesten wachten tot de band (en de reserve band) definitief gemaakt konden worden. Toen alles achter de rug was hebben wij samen met onze 3 nieuwe beste vrienden tot diep in de nacht (22:00 uur) aan de bar gehangen.

Na een dag of 8 reden wij van de Gibb af om vervolgens de volgende dirt road (441km) richting Wolfie Creek crater te rijden. Deze dirt road was, ondanks de mooie natuur, een stuk minder spectaculair, er valt slechts 1 memorabel moment op te noemen: bij het rijden (met ongeveer 40km/u) door een zandberg, zagen wij helemaal niets meer! Haha de auto was helemaal verstopt onder het zand!

Wolfie creek was indrukwekkend, een krater met een diameter van 880m en 60 m diep, zie je niet elke dag. Hierna vermaakten wij ons nog 2 dagen in het Punnululu NP (beter bekend als de Bungle Bungles). De weg hier naar toe was ook een 4WD track, slechts 52 km, maar behoorlijk ruig! Het landschap in de Bungles is niet te beschrijven, dus bekijk de foto’s maar! Ook hier werden wij wederom gevolgd door de groep oudjes en namen wij uiteindelijk ook afscheid van hen, met een groepsfoto.

Op de rand van de Kimberleys ligt lake Argyle, een heel groot meer waar de omgeving ons erg aan Nieuw-Zeeland deed denken…. ONGEKEND!

Na al deze ervaringen en belevenissen vonden wij het wel eventjes mooi geweest met de tracks en het rijden. Het is niet te beschrijven of met een camera vast te leggen hoeveel mooie dingen we in 14 dagen hebben mogen zien…

We besloten zo snel mogelijk naar Darwin te rijden en, ondanks dat we nog 3 weken hebben, de auto te gaan verkopen. Op de weg richting Darwin maakte wij nog wel even tijd om springende zoutwater krokodillen in het wild, van heel dichtbij te bekijken. We boekten een cruise op de Adelaide river in een klein bootje en met een soort van bamboostick-vishengel, met aan het uiteinde varkensresten, verleidde de touroperator meerdere zoutwater krokodillen om uit het water te springen! Erg leuk om te zien, de grootste was 6,15m en de kleinste 30cm.

In de middag hadden we de eerste kijker voor de auto al en deze was ook serieus geïnteresseerd. Een dag later hadden wij nog een afspraak, dit gaat lekker zo!

Wij hadden met onszelf afgesproken dat als we de auto snel en goed zouden verkopen, wij dit zouden belonen met 2 weken Filipijnen!

Na heel veel geregel (3 dagen alleen maar bezig met de auto/documunten/keuringen/registratie/onderhandelen) is het ons gelukt en vliegen wij morgenmiddag voor 2 weken naar de Filipijnen!!

Vanuit de luchthaven van Cebu worden wij opgehaald, om uiteindelijk 13 dagen op het Malapascua eiland te verblijven wat bekend staat om zn geweldige duik sites (dit is de enige plek ter wereld waar een recreatie duiker met thresher sharks ((voshaaien)) kan duiken).

Wij kijken hier erg naar uit, even helemaal niks! Lekker bijkomen, alle indrukken verwerken en genieten van elkaar!

Nog maar 18 dagen en dan zit ons avontuur erop…. Wat gaat de tijd toch snel.

West Australië met familie bezoek!

Het houdt niet op voor ons! De broer van Kim (Vincent) is bevallen, ohnee zn verloofde maar dit klinkt leuker!!! Op 11 mei is Stacey bevallen van een kerngezonde en prachtige dochter: Emily Wren. Congrats Vin, Stacey and Vinnie with your beautifull daughter and sister.

Hoe gaan we nu een bruggetje maken naar ons verslag? Nou gewoon niet….

Denk aan Australië en denk aan een dier…. Nee dat is hem niet, het gaat hier niet over de kangaroo denk nog maar eens na….. We komen hier later op terug!

Nadat we Sandra, Irma, Tom en Jorrit op gehaald hadden op het vliegveld (het was echt een super leuke ervaring om hun aan de andere kant van de wereld tegen te komen, echt een heel gek maar super leuk moment!) moesten we op zoek naar een slaap plaats in Perth voor de komende nacht. Na een heerlijk diner in een Indiaans restaurant sliepen zij in een backpackers hostel, (de camper die zij online geboekt hadden konden ze pas een dag later ophalen) en wij gingen opzoek naar een gratis kampeerplaats in Perth. Die vonden wij ook ergens in een woonwijk op een grasveld. Aangezien wij in het donker aankwamen hadden wij niet gezien dat we de auto boven op een sprinkler hadden geparkeerd, maar hier kwamen wij om 03:00 uur achter toen hij begon te sproeien! Wat een herrie, maar gelukkig duurde dit maar 20 minuten en hadden wij weer een leuk verhaal voor bij het ontbijt.

Na het ontbijt gingen wij de camper ophalen. Waar ze dachten een lullig 4 persoons campertje te hebben gehuurd met 1 bed van 120x180 en waar ze dachten dat er 2 mensen op de voorstoelen moesten slapen, was het een aardige verassing dat ze een 6 persoons villa op wielen meekregen. Deze villa was zelfs uitgerust met een douche, toilet, magnetron en tv. Wat een luxe dachten we, het was dus ook even een tegenvaller toen we zagen dat er geen vaatwasser in zat.

Klaar om te gaan! We vertrokken richting het zuidwesten waar we ons een week vermaakten met o.a. surfen, grotten, rotsen (wave rock) wijnproeverijen, valley of the giant tree top walk (zonde van het geld) en verschillende national parken.

Het eerste NP dat we bezochten was het D’Entrcasteaux, vlakbij het plaatsje Pemberton. Dit NP bestaat voor een groot deel uit Karri bomen, super hoge bomen waarvan de hoogste in dit park (de Glouchester tree) 65 meter was. Deze 65m hoge jongen werd in het verleden gebruikt als uitkijkpunt om bosbranden te spotten. Nu is hij toegankelijk voor toeristen om te beklimmen, via spijlen (van ongeveer 50cm lang) aan de zijkant van de boom (zie foto’s), en van het uitzicht te genieten. Een avontuur opzich, helemaal doordat het ook licht regende en het best glad was en er andere mensen omhoog klommen terwijl wij aan het afdalen waren.

Het volgende NP dat wij bezochten was het Stirling range NP, een fantastisch mooi park waar wij 2 geweldige tracks liepen. De eerste (Bluff Knoll track) was een track naar de top van de hoogste berg in West Australië, een gemiddeld zware track waar we aan het eind een geweldig mooi uitzicht hadden over het NP. De tweede (Talyuberlup track) was een zware stijl omhoog lopende track met aan het eind een heel leuk stuk klimmen en klauteren over de rotsen. Op de top werden wij beloond met mooie uitzichten en als kers op de taart een hele grote zwevende adelaar op een paar meter afstand!

Na een klein weekje in het zuidwesten reden wij via Perth omhoog tot Lancelin waar wij van plan waren een paar uurtjes te sandboarden in de duinen! Een paar uurtjes veranderde snel in een klein uurtje omdat de sandboards niet glad waren en er een lekker windje stond die ons behoorlijk zand straalde. Evengoed was dit erg leuk alleen jammer van de wind! Verder naar het noorden langs de kust belanden wij in het Nambung NP waar wij de beroemde pinacles bezochten. Een heel bijzonder landschap alleen was dit erg toeristisch opgezet met wandelpaden en stijgers, jammer maar wel mooi om toch even te zien!

Ons volgende doel was het Kalbarri NP. Onderweg stopten wij nog even bij het ‘’pink lake’’ wat eigenlijk niet heel bijzonder was en nauwelijks de moeite waard is te vermelden, maar omdat iemand uit ons gezelschap de camper vast reed in de berm (we zullen Irma niet verraden;)) toch een memorabel momentje!

Kalbarri NP wordt in alle brochures en folders sterk aangeraden te bezoeken, hier staat ook het wereld beroemde ‘’Nature’s Window’’. Wat een geweldig mooi NP met super mooie tracks en onrealistische uitzichten. Het enige wat niet in de folders staat beschreven is de aanwezigheid van…. De vlieg! Dat was het dier waar we nog op terug zouden komen. Een vlieg, je zou denken die doet geen vlieg kwaad. In Nederland heb je er ook weinig last van, het zijn er misschien 1 of 2 of 10 als je pech hebt en je hoeft maar te bewegen en hij vliegt weer weg. Hier in Australië komen ze niet met zn 2en, of in 10 tallen, maar rustig in 100 tallen zo niet in 1000 tallen tegelijk. Ook is alleen bewegen niet genoeg om ze van je af te schudden, je moet ze letterlijk aan hun vleugel van je oogbal aftrekken. Heel irritant dus maar dat weegt niet op tegen alles wat we in Kalbarri gezien en gedaan hebben.

We bleven hier 3 dagen en liepen hier 3 tracks. De eerste langs de kust over allemaal rotsen en cliffen, heel leuk klimmen en klauteren en we werden nog even vergezeld door een groep dolfijnen! De tweede was de ‘’loop track’’ richting Nature’s window en daarna de canyon in, het leek wel of we in een schilderij liepen geweldig mooi! De 3e en laatste track was de river track bij de Z-bend en deze liepen wij met een gids omdat we onderweg ook nog gingen abseilen van een 25 en 35 meter hoog cliff, fantastisch! Na deze dag trakteerde Sandra, Irma, Tom en Jorrit ons op een etentje omdat het hun laatste avond alweer was.

Wij hebben echt een ongekend leuke tijd met zn zessen gehad, elke avond werd het kampvuur hoger en de gezelligheid uiteraard ook! Het was gek om ze daar gedag te zeggen en met zn 2en weer door te gaan, maar nogmaals we hebben echt genoten van hun gezelligheid en ook al stopte de vakantie daar voor hun…. Wij gingen nog even 7 weekjes door wat een heerlijkheid! (ondertussen ook nog maar 5 weekjes, wat gaat de tijd toch snel).

Wij vervolgde onze weg richting Shark bay waar in Monkey Mia de dolfijnen bijna het strand op zwemmen en wij ook nog eens de eerste walvis van het seizoen spotte! Ook deden wij het Francois Peron NP aan, wat bekend staat om zn leuke 4WD tracks waar we weer heerlijk hebben genoten van prachtige privé kampeerplekken op het strand. Met een beetje hulp van een nieuwe Australische vriend (we hadden onszelf bijna vast gereden in de zandduinen en hij had gelukkig de tools om onze banden terug te brengen naar de juiste druk) bereikte wij ook steep point, het meest westelijke plekje van het vaste land van Australië waar wij uitkeken op het Dirk den Hartog eiland. De plaats waar in 1616 de eerste Europeaan (Nederlander) voet zette op Australische bodem.

Ondanks dat we zoveel verschillend soort wildlife overal tegen komen, (walvissen, manta’s, haaien, dolfijnen, kangaroos, koeien, vliegen enz.) verveeld dat nooit dus besloten wij in Coral bay met Manta’s en met ’s werelds grootste vis, de whaleshark, te snorkelen! Ge-wel-dig! Wat een ervaring om naast zo een groot ding in het water te liggen! Ook deden wij nog 2 duiken in Coral bay, maar omdat wij waarschijnlijk al zo verpest zijn door al het andere mooie wat we gezien hebben viel dat helaas tegen.

Vanuit het water nemen we jullie weer mee het vaste land op…. Bij het vaste land hoort natuurlijk…… tracks lopen! Dit deden wij in het Karijini NP (misschien wel West-Australië mooiste NP, dit is niet wetenschappelijk bewezen o(om)pa Bram haha). Wij liepen in 2 dagen tijd alle op dat moment mogelijke tracks (10 stuks) en we kregen waar voor onze getoonde moeite. De 1 nog mooier dan de ander en aan het eind konden we onszelf vaak belonen met een dip in het hele koude (maar prachtige) water onderaan de watervallen.

Omdat we onze loopschoenen toch nog aan hadden besloten we naar het Millstream-Chichester NP te gaan, maar om daar te komen moet je een privé weg nemen waar een vergunning voor nodig is. Deze haalde wij in het visitor center na het kijken van een 20 minuten lang durende DVD over de veiligheid op die weg (het was een unsealed road, waar wij er al 10 miljoen van gereden hadden maar deze was blijkbaar extra spannend).

In dit NP kwamen wij per ongeluk op een class 5, 4WD road voor zeer ervaren 4WDrivers terecht. De weg was verlaten en prachtig dus besloten wij deze uit te rijden. Na te hebben overnacht op een geweldige plek aan een rivier zagen wij de volgende ochtend dat we een lekke band hadden. Dit was niet vanwege alle scherpe rotsen, losliggende stenen en takken of diepe kuilen, maar door een heel klein spijkertje die wij waarschijnlijk in de stad al opgepikt hadden. Gelukkig hadden wij een reserve band en tools om hem te verwisselen (toevallig de dag ervoor gekocht, hoeveel geluk kan je hebben).

Ondertussen zijn wij aangekomen in Broome, hebben wij er al een heerlijke strand dag op zitten op cable beach (turquoise blauwe zee, hagel wit strand), zijn we naar gantheaume point geweest, waar de voetstappen van een Dinosaurus te zien zijn en hebben wij de Dampier Peninsula al verkend. Wij bereiden ons op dit moment voor op misschien wel het mooiste stukje van onze reis: The Kimberleys: het laatste stukje ECHTE outback in Australië, ongerepte natuur en een 4WD track (Gibb River Road) van bijna 700 km. De planning is om over deze track ongeveer 10 dagen te doen. Daarna willen we nog naar de op 1 na grootste krater ter wereld, gemaakt door een meteoriet in Wolfie Creek NP om vervolgens naar Darwin te rijden om de auto weer te verkopen. Nog maar 5 weken en dan zit het er al weer op, wat gaat de tijd toch snel.

Dikke kussss

Van Sydney naar Perth! (Van broer en schoonzus naar oom en tante!!)

We beginnen met een fantastisch bericht: Meike (zus van Stijn) is bevallen!! Op 8 April zijn wij de trotste oom en tante geworden van ons kerngezonde en prachtige neefje Pim! Ondanks dat Arie, (vader Pim) zich niet aan zijn belofte heeft gehouden, (we zouden live aanwezig mogen zijn bij de bevalling via skype) zijn wij APEtrots op deze 3 toppers! Goed gedaan!!

Terug naar onze reis! De afgelopen 2 en een halve week hebben wij ongeveer 6500km gereden dwars door Australië en de outback! Voordat wij van Auckland naar Sydney vlogen begon het avontuur al: Wij hadden budget vliegtickets geboekt en zonder het te weten was de bagage niet inclusief, dus konden wij nog even 90 euro per tas bijleggen (ongeveer evenveel als onze tickets). We dachten dit even snel te regelen met de creditcard van Stijn, maar aangezien de kaart op de naam Meyers staat en niet Meijers zoals in Stijn z’n paspoort, werd de kaart niet geaccepteerd (deze kaart heeft Stijn al een jaar of 6 en dit was hem niet eens opgevallen). Na uiteindelijk cash betaald te hebben, konden wij de reis naar Sydney vervolgen.

In Sydney (fantastische stad) bleven wij een dag of 5, zagen wij alle toeristische trekpleisters (o.a. Opera house en de Harbour bridge), deden wij een toffe duik met haaien, stingrays en mega schildpadden in een aquarium (cadeau gekregen voor onze verjaardagen) en het belangrijkste: wij kochten een nieuwe auto, een Nissan Pathfinder uit 2001, 4x4 drive met 5 jaar garantie en 1 jaar road-assistence met bijnaam KiSt. Omdat wij de betaling niet in 1 dag rond kregen (zelfde gedoe als bij StiKi) sliepen wij die nacht nog in een backpackers hostel en dat hebben we geweten ook!

Wij lagen als eerste in bed en sliepen in een kamer met 10 personen. Het voelde voor ons dus ook als diep in de nacht toen om 23:45 uur onze kamer deur open ging, alle lichten aan gingen en wij een luidruchtig persoon hoorden. Onze eerste gedachte was: wat een aso, weer zo 1 die geen rekening houdt met andere in een dormroom. Totdat wij iets beter wakker werden en 4 agenten, 1 hoofd beveiliging en de nachtmanager van het hotel in onze kamer zagen staan. Er werd uitgelegd dat er een jongen uit onze kamer was gearresteerd, zijn tas doorzocht moest worden en alles zou op camera worden vast gelegd. Wij kregen de keuze: de kamer te verlaten of te blijven liggen. Iedereen verliet de kamer behalve wij, omdat het voor ons midden in de nacht was en wij gewoon verder wilden slapen. Na een kwartier druk bezig te zijn geweest en een grote puinhoop achter te hebben gelaten, verliet het hele circus onze kamer weer en de rest van de nacht (tot een uur of 5) was prima. Om een uur of 5 kwam de persoon in kwestie onze kamer binnen. Hij mocht weer gaan van de politie en vertelde ons wat er was gebeurd; Tijdens een rondje hardlopen kwam hij per ongeluk op een verboden terrein waar een heel groot marine schip op het land lag. Hij besloot een ‘’selfie’’ te maken voor dit schip, waarna hij werd ingerekend door de politie, die dacht dat hij een spion was. Aangezien hij 3 verschillende paspoorten had, uit Israël kwam en een mysterieuze code in zijn backpack had, weten wij ook niet of zijn verhaal helemaal waar was. Hier zullen wij nooit achter komen aangezien wij die ochtend de auto ophaalde en richting Bondi-beach vertrokken.

Het was dit weekend paasweekend en in Australië hebben de scholen 2 weken vakantie met Pasen en zijn alle winkels het hele lange weekend (4 dagen) dicht, met uitzondering van sommige winkels op de zaterdag. Balen, zeker omdat wij de auto nog om moest bouwen tot slaap paradijs en alle camping spullen nog moesten kopen. Dit alles deden wij dus op zaterdag, een heftige dag (het leek wel werken;)), maar het resultaat mag er zijn! Aangezien wij zelf natuurlijk helemaal geen gereedschap hadden en niks konden huren, besloten wij het nodige te kopen, te gebruiken en daarna met de kassabon weer terug te brengen en ons geld weer te incasseren… Wat een mooi land dat Australië!

De rest van het paasweekend gingen wij richting de Blue mountains, een fantastisch mooi national park met onwerkelijke uitzichten. Wij liepen hier een hele mooie track (grand-canyon loop track).

Na het paasweekend konden wij eindelijk de auto op onze eigen naam zetten. (Op het moment dat wij de auto kochten was het postkantoor al gesloten en die ging pas dinsdag weer open) Na het kopen van een auto heb je 14 dagen de tijd om hem op jou naam te zetten dus we waren nog ruim op tijd. Wij dachten hier binnen een half uurtje wel mee klaar te zijn maar niets bleek minder waar! Om een auto op je naam te zetten moet je een permanent adres hebben in die staat. Wij vroegen hoe andere backpackers dit dan deden en kregen te horen dat die, of familie in Australië hebben, of de accommodatie waar ze op dat moment verbleven als adres opgeven mits toestemming van de eigenaar. Wij zijn terug gereden naar de camping waar we die nacht verbleven en de eigenaar wilde ons heel graag helpen en ging met ons mee naar het postkantoor om alles rond te maken (hij heeft zijn adres opgegeven als ons woonadres). Boetes en dat soort ongein komt dus allemaal binnen bij hem en die zijn dus ook voor hem ;)

De lange reis richting Perth kon eindelijk beginnen!! Op 7 april begonnen wij aan onze tour van minimaal 4500km richting Perth! Hier wilde wij maximaal 18 dagen over doen want 26 april komen Sandra, Irma, Tom en Jorrit aan in Perth.

Het eerste gedeelte reden wij helemaal langs de kust, richting Melbourne en via de Great Ocean Road (een weg met ongelooflijke uitzichten) richting Adelaide. Net voor Melbourne (toen wij gelukkig nog wel bereik hadden op onze telefoon) kregen wij tijdens ons avond eten het geweldige nieuws: Pim is geboren!! De volgende dag besloten wij dus ook champagne, ballonnen en slingers te kopen, om tijdens een heerlijk BBQ te vieren dat we oom en tante zijn geworden! Dit deden wij op een hele leuke camping waar de koalaberen op een arm lengte afstand van ons lagen te slapen.

In Adelaide sliepen wij een nachtje bij Joe en Julie (vrienden van Jola en Kobus die op hun huwelijksreis waren in Nieuw-Zeeland toen wij daar ook waren). Ze namen ons mee naar een Duits dorpje in Australië, waar we in een Nederlands pannenkoekenhuis, met in ons gezelschap een Australische en Zuid-Afrikaan, frikadellen en krokketen hebben gegeten. Hoe Multicultureel wil je het hebben.

Na Adelaide vertrokken wij via de outback richting Coober Pedy, een dorpje in het midden van Australië waar de 80% van de mensen onder de grond leeft i.v.m. de enorme hitte ( in de zomer loopt het kwik op tot 53 graden). Heel indrukwekkend om dit te zien! We zijn zelfs een huis in geweest en de man die er woonde vertelde dat het er binnen nooit warmer wordt dan 23 graden, super slim dus, maar wel een hoop werk om zo een huis uit te graven. Ook bezochten wij een opal-mine en een ondergrondse kerk.

Aangezien elke staat in Australië een eigen tijdzone heeft en het overal rond een uur of 17:30-18:00 uur donker wordt, besloten wij onze eigen tijdzone te maken. De tijd tussen de zonopkomst en zonsondergang is ongeveer 12 uur. Als de zon opkomt zeggen ze hier dat het 06:00 uur is wat betekend dat de zon ondergaat om 18:00uur. Wij vonden dat 18:00 uur wel heel vroeg is om de zon onder te laten gaan, dus hebben wij de klok 2 uur vooruit gezet. Nu kunnen wij dus heerlijk om 19:00 uur BBQen in het licht i.p.v. het pik donker.

Via de Nullarbor plains (betekend nul bomen) reden wij ruim 1500 km door de onbewoonde wereld, de langste rechte weg van Australië (zo ver als je kan kijken zie je gewoon helemaal niks, met zo nu en dan fantastisch mooie uitzichten op tien tallen meters hoge cliffen, en regelmatig ‘’Road-trains’’, vrachtwagens van ruim 50 meter lang, 4 meter breed) tot wij in het stadje Kalgoorlie-Boulder aankwamen. Onderweg hebben wij ons nog een dag vermaakt met hele leuke 4WD routes en 2 extreme grotten. Wij hoopten in deze 2 grotten te kunnen duiken, maar de grotten waren al een aantal jaar niet meer toegankelijk voor publiek (Stijn voelde zich geen publiek en kon het niet laten toch even een kijkje te nemen in deze mega grotten), en grot duiken blijkt (net als skydiven in Nieuw-Zeeland) alleen voor professionals te zijn.

Kalgoordie-Boulder is DE goud stad van Australië. Wij bezochten hier de super-pit, een goudmijn van 600m diep, 1,7km breed en ruim 3km lang. De machines die rond rijden in deze goudmijn zijn zo groot als huizen, 6m hoog, niet normaal! Aangezien we deze tour alleen op zondag konden doen en wij hier op zaterdag al waren, besloten wij de zaterdag te besteden in een zwembad waar je ook nog eens kon flowboarden! In de avond werd er een grote openlucht bioscoop opgebouwd, toegankelijk voor iedereen als je je eigen stoeltje maar mee nam. Hier keken wij de Disney film Frozen. Heerlijk dagje dus!

Afgelopen week hebben wij 4 dagen doorgebracht op een privé strandje! De weg er naar toe was een avontuur op zich, geweldige 4WD routes door de zandduinen (meerdere keren stonden we bijna vast). Langs deze ‘’weg’’ kwamen we meerdere autowrakken tegen, die dus niet bijna maar helemaal vast stonden. Wij hoopten niet zo te eindigen en dat is gelukt! Ook sprong er af en toe een kangaroo voorbij. We hebben hier een top weekje (het alleen op de wereld gevoel) gehad en zijn klaar voor nieuwe avonturen met Sandra, Irma, Tom en Jorrit.

Vandaag hebben wij hier de nationale ANZAC-day gevierd. Een dag die vergelijkbaar is met dodenherdenking bij ons, alleen veel groter.

Vanmiddag pikken wij Sandra, Irma, Tom en Jorrit op van de luchthaven van Perth. We hebben er zin in dat zij ons komen vergezellen en we gaan er een top tijd van maken! Waarschijnlijk gaan we eerst richting het zuidwesten, onder Perth, en dan via de Coral coast naar het noorden richting Exmounth.

Dikke kussss!