Lieve mensen,

Zoals de titel van het verslag al aangeeft, wij zijn weer thuis! Wij hadden besloten om een maand eerder terug te komen naar Nederland, aangezien wij wel klaar waren met Bonaire omdat alles al 3 maanden stil lag. Het luchtruim is 2 maanden dicht geweest, maar vanaf begin Juni ging er weer 1x per week een vlucht terug vanuit Bonaire (via Curaçao) naar Amsterdam.

Op 2 juli vlogen wij terug en op 3 juli landen wij weer op (een uitgestorven) Schiphol. Het leuke van de terugreis was dat wij onze familie niet verteld hadden dat wij terug zouden komen, dus zij dachten nog steeds dat wij ergens eind Juli/begin Augustus terug zouden komen. Wij landen op vrijdagochtend rond een uur of 10, waar wij werden opgehaald door een vriend van ons (Fabian) die wij wel verteld hadden dat wij eerder terug zouden komen. Het was een bijzondere vlucht, iedereen had verplicht een mondkapje op (10 uur lang!!) en waar we verwacht hadden dat het een half leeg vliegtuig zou zijn, zat het vliegtuig tot de nok gevuld dus iedereen zat gewoon zoals altijd in een vliegtuig boven op elkaar. Op de luchthaven zelf was het verplicht anderhalve meter afstand te houden en mocht je zelfs op bepaalde plekken niet zitten om zo voldoende afstand te kunnen bewaren. In het vliegtuig was hier absoluut geen sprake van, wat ons het idee gaf dat het allemaal maar 1 groot toneelstuk is..

Wij hadden een strak schema voor de komende 2 dagen dus we hadden geen tijd voor onze jetlag (overigens ook de beste manier want zo zit je meteen weer in het ritme).

Nadat we in ons eigen huis weer even heerlijk gedoucht hadden, gingen wij op vrijdag naar Stijn familie (ouders en zus) en op zaterdag naar Kim haar familie (ouders en zus). Zij hadden ons dus nog niet verwacht en de reacties waren geweldig! Je kunt je voorstellen dat als je je familie 9 maanden niet gezien hebt en verwacht dat ze pas over een maand weer thuis komen, je helemaal verbaasd bent en er niks van snapt. Dit waren dus ook de reacties van onze families, haha super leuk!

Thuis komen voelt in deze rare tijden ook echt weer goed. Aan het eind van onze voorgaande lange reizen, wilden wij het liefst niet naar huis en was het ook echt anders thuis komen dan nu. Echt een heel apart gevoel dat wij nu er nu naar uitkeken om weer naar huis te gaan en zelfs een maand eerder naar huis zijn gegaan. Het is super fijn iedereen weer te zien en Stijn is zelfs alweer aan het werk. Kim daarentegen had nog de volledige zomervakantie in het vooruitzicht, aangezien het schooljaar precies was afgelopen op de dag dat wij op Schiphol landen.

De laatste maand op Bonaire hebben wij ondanks de corona tijd toch nog een mooie maand gehad. Wij hebben o.a. kitesurf les genomen (de kiteschool was gelukkig ook weer open vanaf begin Juni) en wij zijn nog met 2 collega’s in het Washington Slagbaai National Park geweest. Dit was de enige hoek op het eiland waar wij nog niet geweest waren, omdat je daar alleen maar heen kan met een auto die hoog op de weg ligt in verband met de slechte wegen. Hier beklommen wij de hoogste ‘’berg’’ van Bonaire, de Brandaris met een hoogte van maar liefst 241 meter en deden wij een duik bij een afgelegen strandje. Wij ontmoette in deze laatste maand een Amerikaanse man (Chris) met een hele mooie catamaran! Chris zat net als ons ‘’vast’’ op het eiland omdat ook de maritieme grens gesloten was. Elke zaterdag brachten wij door op zijn catamaran en gingen we een mooi stukje zeilen. Tijdens de zeiltocht stopten wij ook om te duiken/snorkelen/ van de boot af te springen en op 1 van deze dagen hebben wij ook nog met dolfijnen gesnorkeld!

Ook was er een week voordat wij vertrokken een soort van klein techno festival, een mooie afsluiter waar wij met de collega’s waar wij veel mee omgingen een mooie avond hebben gehad. Twee dagen voor vertrek nodigde wij wederom dit selecte groepje collega’s uit voor een BBQ op het strand en zo sloten wij deze toch wel bizarre tijd op een goede manier af.

Tijdens deze reis hebben wij veel hoogtepunten gekend, maar ook zeker een mindere periode. Deze mindere periode geldt natuurlijk wereldwijd, dus het had niet uitgemaakt waar wij op dat moment hadden gezeten. Wij hebben het gevoel dat wij toch mazzel hebben gehad en bevoorrecht te zijn om tijdens deze tijd op Bonaire te zitten, waar zo goed als geen corona was en onze grootste uitdaging was om ons niet te vervelen ;).

Wij hebben onze eerste stappen als duikinstructeurs gezet en het ging ons beide goed af en is ons ook nog eens goed bevallen! Wie weet waar dit eindigt.

Eind September begonnen wij in Zuid-Afrika, waar wij kennis maakte met een hele andere cultuur. Waar bij ons in Nederland alles maar zo vanzelf sprekend lijkt ,(alles is tot in de puntjes geregeld en ja daar betalen we ook serieuze belastingen voor;)) is het voor bepaalde groepen mensen daar echt overleven. Op Mauritius hebben wij vrienden voor het leven gemaakt, wat een geweldige onvergetelijke tijd was dat!

Als wij terug denken aan Bonaire zullen wij in eerste instantie denken aan de corona tijd. Maar op Bonaire hebben wij wel onze eerste cursus (MSDT) volledig af kunnen ronden en ook zo veel leuke nieuwe mensen ontmoet!

Ons uiteindelijke doel hebben wij helaas niet behaald. Wij zouden de laatste cursus (staf instructeur) in Mexico doen, maar dit is dus niet doorgegaan.

Al met al weer een onvergetelijke tijd die niemand ons meer af pakt. Hou de site in de gaten, want dit is een ‘’never ending story’’ en je weet nooit wanneer het avontuur weer verder gaat ;)!

Iedereen bedankt voor het lezen en extra dank voor de mensen die de moeite hebben genomen ook nog eens te reageren op onze verhalen. Het blijft altijd heel leuk om iets te horen van jullie op onze site!

Dikke kuss en tot snel!