Lieve mensen,

Wat een rare tijden leven we op dit moment in met z’n allen. Wij hopen dat iedereen gezond is en uiteraard ook de mensen in jullie naaste omgeving. Wij zijn beide gelukkig kerngezond en hebben de mazzel deze corona tijd mee te maken op een tropisch eiland, waar zo goed als geen corona is (op een aantal lege flesjes na dan!)

Toen wij 2 en een halve maand geleden ons laatste verslag op onze site hadden geplaatst, hadden wij nog geen idee wat ons (en de rest van de wereld) te wachten stond. Wij eindigden ons verslag me de woorden dat wij aan het aftellen waren naar 17 Maart, de dag dat  Hannie (moeder van Kim) en Maarten naar Bonaire zouden komen. Zoals jullie allemaal zullen begrijpen zijn zij hier nooit aangekomen, aangezien alle vluchten naar het eiland gecanceld werden. Een enorme teleurstelling. Niet alleen voor ons, maar uiteraard ook voor hen, aangezien zij hier ook wel een klein beetje naar uitgekeken hadden.

Hoe is het nu op Bonaire?

Vanaf half Maart zijn alle inkomende vluchten vanuit elk werelddeel, niet meer welkom op de luchthaven van Bonaire. Je kan je voorstellen dat dit een enorme impact heeft op het eiland, aangezien het hele eiland leeft van het toerisme. Cruiseboten worden geweerd (er kwamen in de voorgaande periode gemiddeld 8 mega cruiseboten per week aan, gemiddeld 3000 man per boot). Het hele leven op het eiland (en de economie die voor 80% uit toerisme bestaat) viel in 1 keer stil. Op dat moment waren er nog wel toeristen, mensen die voor half Maart al aangekomen waren op het eiland. Door de gezaghebber van het eiland, werd er aangekondigd dat eind Maart de laatste vluchten terug zouden gaan naar bijvoorbeeld Amerika en Nederland. Vanaf eind Maart zou het luchtruim volledig dicht gaan voor alle vluchten, voor onbepaalde tijd. Tot eind Maart hebben we dus gewoon nog cursus gegeven en veel gedoken met de gasten die er nog waren (alhoewel dit wel al een stuk minder werd dan de voorgaande periode), maar vanaf eind Maart werd besloten om ook alle duikscholen te sluiten. Aangezien er geen mensen meer op het eiland waren en de inkomsten van de duikscholen dus waren gezakt naar bijna 0, een logische beslissing. Dit betekende voor ons wel dat wij vanaf begin April niks meer te doen hebben op het eiland. Het eiland is ook niet erg groot (denk aan anderhalf keer Texel, een ander eiland van de Nederlandse Antillen). Gelukkig hadden wij onze cursus tot MSDT wel al volledig afgerond voor die tijd!

Het corona virus zelf is nagenoeg niet aanwezig op het eiland. Er zijn 2 bevestigde gevallen geweest in de afgelopen tijd en die zijn allang weer hersteld. Aruba en Curaçao zijn een stuk zwaarder getroffen. Dit betekend echter niet dat er niks aan de hand is. Het eiland zit zeker niet in een totale lockdown zoals Spanje of Italië en het is ook niet zo extreem als in Nederland met de ‘’intelligente lockdown’’. Wel geldt hier ook bijvoorbeeld de 1.5 meter regel en mogen er maar een beperkt aantal mensen tegelijk in de supermarkt zijn, waar alle winkelwagentjes na elke klant worden ontsmet. Ook zijn samenkomsten in groepen van meer dan 3 verboden op openbare stranden en is zo goed als alle horeca/winkels dicht.

De eerste twee weken nadat wij geen werk meer hadden op de duikschool, leek het allemaal nog niet zo slecht! Een soort vervroegd pensioen (of gewoon een hele lange vakantie) en geen verplichtingen en wekkers meer! ‘’Opgesloten’’ op een tropisch eiland waar we nog wel gewoon duikflessen bij 1 locatie van de duikschool gratis op mochten halen om te duiken (er zijn nog 2 locaties open voor de verdwaalde mensen zoals wij). Bijna iedereen op het eiland was ook vrij omdat er gewoonweg geen werk meer was. De ene dag een beetje duiken met wat mensen (onder water is de beste social distancing), de andere dag op een verlaten strandje BBQen met een ander groepje mensen... Hier kunnen we wel aan wennen!

Het lijkt en klinkt allemaal zo mooi, toch gaat dat ook allemaal vervelen (luxe problemen)! Het duiken hebben we hier ondertussen wel een beetje gezien. Alle duikstekken zijn inderdaad prachtig, daar staat Bonaire ook bekend om, maar na een bepaalde tijd wordt dat ook allemaal weer normaal. Het vis leven vonden wij vanaf dag 1 al niet erg bijzonder (wij duiken liever met haaien, roggen en het grotere werk dan alle standaard vissen die je hier eigenlijk altijd tegenkomt).

Het eiland zelf kennen we ondertussen ook als onze broekzak, want zoals al eerder genoemd is het niet erg groot en rij je het met de scooter rond in iets meer dan een uur. Wel hebben we een aantal mooie wandelingen gemaakt in het binnenland (Dos Pos trail en de Montana trail), plaatsen waar we anders zeker nooit waren gekomen. Zo heeft elk nadeel zijn voordeel zoals een wijs man ooit zei ;)!

Hoe komen wij de dagen dan door?

In het begin ging het makkelijker dan nu, haha de verveling begint een beetje toe te slaan! Elke ochtend om een uur of 9, wanneer het nog niet zo warm is (29 graden in plaats van 30 graden) gaan wij een uurtje sporten! Om zo toch maar een beetje bezig te blijven. We doen dit sporten vaak met Hannie en Maarten via videobellen (aanmelden kan via onze website ;)), super leuk en zo zien we ze toch regelmatig en blijven we allemaal in top conditie. Vaak doen Jolanda (collega bij de duikschool) en Sijbrand ook nog met ons mee. Na dit uurtje sporten kletsen we nog wat na, lezen we het nieuws via onze telefoons en kijken we wel wat de dag ons brengt.. Vaak niks, haha! Een beetje rond toeren op de scooter, een leuke wandeling maken of een BBQ bij en met collega’s en daar blijft het wel een beetje bij.

Nu de maatregelen hier langzaam aan (net zoals in Nederland) weer wat versoepelt worden, gaan er steeds meer bedrijven open. Zo ook het Mangrove Information Center waar wij vorige week een 2 uur durende kayak/snorkel tour hebben gedaan met wat collega’s! Super leuk en ook echt heel mooi!

Het grote probleem voor nu zit hem in het dicht blijven van het luchtruim. Wij zouden 1 Juni naar Mexico vliegen voor het laatste deel van ons avontuur en de laatste opleiding tot staff instructeur. Alles was al helemaal in kannen en kruiken, maar ook onze vlucht naar Mexico is gecanceld. Aangezien Stijn niet echt een hele goede zwemmer is (dat is nog heel licht uitgedrukt, Kim zou Mexico waarschijnlijk wel halen) blijven we dus op Bonaire. Ons laatste doel (staff instructeur) gaan wij dus helaas niet behalen.

Van de luchtvaartmaatschappij waar wij mee naar Mexico zouden vliegen (Copa Airlines) kregen wij een voucher aangeboden. Nu zijn er in deze corona tijd een aantal nieuwe spreekwoorden bijgekomen, zoals: ‘’Een voucher krijgen’’ betekenis: ‘’Je geld kwijt zijn’’. Of deze: ‘’Ik voel mij als een dolfijn in de Amsterdamse havens’’ betekenis: ‘’Je niet op je plek voelen’’. Beide spreekwoorden gaan op voor ons, haha aangezien wij Bonaire wel een beetje gezien hebben ondertussen.

Het is nu voor ons afwachten tot het luchtruim weer open gaat. Op het moment dat het luchtruim weer open gaat, kunnen wij zeer waarschijnlijk alleen maar terug vliegen naar Nederland. Dit betekent dat wij de rest van de tijd op Bonaire moeten uitzitten (er zijn slechtere plekken ter wereld om ‘’vast’’ te zitten dat zullen we niet ontkennen).

Tot zo ver weer deze update! Wij hadden zelf ook gehoopt om een leuker/spannender verhaal met jullie te kunnen delen, maar dan zouden we een verhaal moeten verzinnen want dit is de realiteit... Wij hopen dat jullie allemaal gezond zijn en gezond blijven en een manier hebben gevonden om in deze bizarre tijd toch gewoon nog leuke dingen te kunnen doen! Blijf gezond en tot de volgende keer!

Dikke kusss van ons!